Cochleair Implantaat (CI)

In vier jaar tijd van een goed gehoor naar een CI implantatie.

Gisteren was het zover, mijn operatie voor een CI, geheel onverwacht toch nog snel aan de beurt. Na een lange operatie, nu een dag later toch weer aan het schrijven, dus so far so good. Hoe de afgelopen week verliep en de operatie gisteren lees je hieronder.

Wat er allemaal vooraf ging en hoe het zover is gekomen, kun je lezen in eerdere blogs, dus als je eerst de voorgeschiedenis wil lezen, zie dan mijn post over “Dove Muzikant” en/of ” Tinnitus, het spook“.

Na mijn bijzondere avonturen bij de KNO arts in Breda en het fantastische Audiologisch Centrum, ook in Breda, uiteindelijk doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen, aangeschreven als 1 van de beste CI-teams in ons land, dus dat zag er goed uit. Na weer een jaar van allerlei testen (met een coronatijdperk erbij was het proces natuurlijk veel langzamer) en nieuwe onderzoeken werd uiteindelijk de goedkeuring, nog maar 3 maanden geleden, gegeven om op de operatielijst voor een CI te komen. Deze lijst was dan wel ongeveer 5 a 6 maanden lang. Ik had mezelf een veiligheidsmarge gegeven (je weet toch hoe zulke dingen lopen) van oktober/november, to be on the safe side.

Groot was dan ook de verbazing dat ik vorige week vrijdag bericht kreeg met de vraag of ik akkoord wilde gaan met een operatie op donderdag 8 juli, 6 dagen later al dus. Ja natuurlijk, was mijn antwoord! Ik dacht, als ik nu nee zeg, duurt het misschien wel weer maanden en hoe sneller hoe beter. Natuurlijk moet er van alles geregeld worden voor het bedrijf, maar dat lost zich wel op en lang hoef ik niet uit de running te zijn. Nog wel nagevraagd hoe dit nu ineens zo snel kan en het blijkt dat veel mensen aan hebben gegeven liever pas na de vakantie geholpen te worden. Persoonlijk begrijp ik dat niet zo goed, je wil toch zo snel mogelijk weer goed kunnen horen, herstellen kun je overal en/of vakantie kan altijd nog.

Na mijn toestemming begint dan nog het bureaucratische gebeuren in de dagen voor de operatie. Ik heb denk ik in de afgelopen 4 maanden en in de afgelopen week bij elkaar wel 63 keer moeten vertellen of ik medicijnen gebruik en mijn naam en geboortedatum vergeet ik natuurlijk ook nooit meer. Extra afspraken worden voor je gemaakt, dan toch weer verzet, dan toch weer niet nodig, of toch wel? Ik kan er wel om lachen, maar heel duidelijk is het niet altijd en soms wordt het verwarrend. De arts, die op woensdagochtend nog zou bellen voor een pre-operatief gesprek, belde al dinsdag (ik zat net bij de tandarts) of ik nog “even” op en neer wilde komen, want het zou wel fijn zijn als ik nog even een CT scan kon maken voor de operatie. Na uitleg dat Nijmegen best een eindje is voor iets van 3 minuten is mijn operatie verplaatst naar de 2e op de dag ipv de 1e, zodat ik vooraf nog de CT scan kon doen. Superfijn dat dat nog geregeld kon worden, dat scheelde een extra ritje (en toch ook weer extra stress) op en neer. Er moest al genoeg geregeld worden, want het bedrijf loopt ook gewoon door. Personeel hier, personeel daar, enz. enz. En daar tussenin zit dan nog een heel avontuur met de plaatselijke huisartsenpost en met name de plaatselijke apotheek voor nog een paar vaccinaties die ik nodig heb voor de operatie. Daar kan ik zo een hele aparte blog over schrijven… het geeft alleen maar onrust.

Dan is daar de dag van de operatie, donderdag 8 juli 2021. Graag om 09.30 uur op de afdeling zijn, vooraf nog de CT scan, dus 09.00 uur in het ziekenhuis is prima. Ruim op tijd zitten we in de auto, natuurlijk is Janine er de hele dag bij, en het navigatie systeem geeft dan ook een aankomst van 08.38 uur aan, helemaal top! Totdat er net voor ons op de A50 een ongeluk gebeurt en we in stilstaand verkeer terecht komen. De ETA veranderd naar 08.55, daarna naar 09.15 en vervolgens naar 09.35. Tot zover de rust (en de rustige tinnitus tot dan toe). Uiteindelijk blijkt de zooi van het ongeluk (hopelijk zijn die mensen er goed vanaf gekomen en was het alleen blikschade) redelijk snel opgelost en waren we alsnog om 09.10 uur in het ziekenhuis. Snel naar de afdeling radiologie voor de CT scan, daar dachten ze in ieder geval goed mee, dus ik was in een paar minuten aan de beurt en in nog een paar minuten door het apparaat, waardoor we alsnog om 09.30 uur op de verpleegafdeling waren. En daar blijkt dat we nog tijd genoeg hadden…

Na het noemen van mijn naam, mijn geboortedatum en dat ik geen medicijnen gebruik, ben ik naar de kamer gebracht. Natuurlijk nog even gewogen (tegen mijn principes voor degene die mij kennen, maar ja, ze moeten wel weten hoe ze een gorilla onder zeil kunnen houden natuurlijk) en gekleed in een mooi blauw operatie gewaad.

Voor de operatie

“Uw operatie staat gepland om 11.36 uur (lijkt de NS wel dacht ik nog), dus we komen u rond 11.15 uur halen”. Helemaal prima, wij nog even kletsen, nog maar even naar het toilet (aan te raden als je niet met een katheter wakker wilt worden) en vervolgens wachten. Uiteindelijk kwamen ze me om 11.55 uur halen.

Dan wordt je in je bed door diverse gangen gereden, lift in, lift uit, bij de ok voorkamer aangekomen. Dan mag ik nog een keer mijn naam, geboortedatum en medicijn gebruik noemen en krijg ik van divers ok-personeel een compliment op mijn “stoere” tatoeage (the deaf monkey one). Daarna volgde de strijd, die ik al verwacht had (heb ervaring), om het plaatsen van het infuus, want mijn aderen geven zich niet zomaar bloot. Uiteindelijk lukte dat (achteraf is hij tijdens de operatie toch nog naar mijn voet verplaatst) en ben ik de ok in gereden.

In de ok eindelijk kennis gemaakt met de super vriendelijk arts, dat heb ik ook wel eens anders mee gemaakt en wordt ik vol geplakt met plakkertjes en ditjes en datjes. Met spanbanden vastgelegd op de operatietafel (je voelt je het midden tussen het monster van Frankenstein en een gepelde garnaal) en worden er weer vragen gesteld zoals mijn naam, geboortedatum, medicijngebruik en ja hoor, mijn gewicht. 3 keer benoemd om welk oor het ging (ook aangekruist) en de vraag aan het personeel of iedereen snapte wat er bedoelt werd met het “rechteroor” Dat was wel een geruststelling voordat ze me onder narcose brachten, wist ik dat dat in ieder geval goed ging en niet mijn linkerbeen afgezet zou worden. Dan krijg je het zuurstofmasker op je mond (ik wist, zoals vooraf uitgelegd, dat ze daarna nog een buis in zouden brengen omdat je tijdens deze operatie beademt gaat worden) en mag je 3 keer diep zuchten. Dat moet rond 12.30 uur zijn geweest, het eerste wat ik weer zag was de klok van 16.00 uur in de uitslaapkamer.

Wat er tussendoor gebeurt is (was ik gelukkig niet wakker bij) weet ik wel, maar als je een beeld wil hebben, dan heb je 2 keuzes om te zien wat de operatie inhoudt:
De instructieve video zonder bloederige beelden, klik HIER
De video van een andere patient met bloederige beelden, klik HIER
Hoe dan ook, het implantaat werd ingebracht.

Toen ik wakker werd kreeg ik al snel een ijsje, maar gelukkig had ik geen last van mijn keel van de beademing, maar had het wel warm genoeg. Na wat verder wakker te zijn geworden kwam de arts weer langs om te zeggen dat het een lastige en lange operatie was. Want ja, aan de buitenkant ben ik dan wel een gorilla, van binnen is bij mij alles klein en dicht bij elkaar opgeslagen (jaja, en kleine hersens zie ik je nu al denken), waardoor het moeilijk is om overal (veilig) bij te kunnen. De operatie was verder helemaal geslaagd en ze hebben mijn evenwichtsorgaan en de spier tot het aangezicht niet aan hoeven raken. Superfijn!

Dus weer terug door de gangen gereden, lift in, lift uit (nu kon ze mijn naam en geboortedatum niets meer schelen natuurlijk), terug op de afdeling, Janine was (na een shoppingspree in Nijmegen, groot gelijk) inmiddels ook gebeld en weer aanwezig en na nog een klein uurtje bijkomen en een broodje eten mochten we weer richting huis, dat ging supersnel allemaal. Om 18.45 uur zaten we weer in de auto, met tulband en al.

In de auto naar huis na de operatie

Tot op dit moment heb ik nog geen pijn gehad. Ok, je voelt het wel als je je mond open doet om te eten, dan trekt het een beetje, maar verder nergens last van. Alleen nog last van wat “dode” vingers van de meerdere prikken ws van het infuus, dat moet vanzelf overgaan. Zondagavond mag het drukverband er al af en komende week nog een controle op de wond, gewoon bij de huisarts, wel zo handig. 3 weken niet tillen wordt moeilijk, opletten dus, maar vooral 10 dagen mijn haren niet mogen wassen zie ik het meeste tegenop, gatver! Over enkele weken als alles genezen is krijg ik de apparatuur voor de buitenkant, de Kanso 2, en ga ik opnieuw leren horen, luisteren zal wel wat moeilijk worden, dat deed ik al niet.

Voor degene die geïnteresseerd zijn zal ik na de aansluiting van de randapparatuur wederom een blog schrijven over deze ervaring en hoe de rest van het herstel is gegaan, maar tot nu toe gaat het dus zonder al teveel problemen.

Even een rustig weekendje en dan weer er tegenaan!

Greetz,

ScattandoMonkey